Tai Chi Stilleri
Adını kurucu ailelerinden alan beş ana Tai Chi stili (Chen, Yang, Wu, Wu Hao ve Sun) ve dünya çapında uygulanan üç ek popüler stil (Zhao Bao, Cheng Man Ching ve Wudang) vardır. Aynı başlangıç soyunu paylaşan ve her biri meditasyon ve dövüş sanatlarını birleştirmek olan bu stiller bazı küçük farklılıklarla birbirlerinden ayrılırlar.
1600'lerde geliştirilen Chen, Tai Chi'nin en eski (ve dolayısıyla en orijinal) şeklidir. Chen Köyü'ndeki Chen ailesi tarafından geliştirildi ve atlama, tekmeleme ve vurma dahil olmak üzere yavaş ve ardından patlayıcı, hızlı hareketlerin bir kombinasyonu ile karakterize edildi.
Chen ayrıca, temelde ayaklardan başlayan ve ellere doğru hareket eden ve Chen tarzı Tai Chi'nin temeli olan spiral benzeri, akıcı bir hareket olan "ipek sarma" adlı bir hareket kullanır.
Yang, genellikle Tai Chi'nin en popüler şekli olarak kabul edilir ve bugün dünya çapında en yaygın olarak uygulananıdır. 1800'lerin ortalarında Yang Lu-Ch'an tarafından kuruldu ve orijinal Chen stilini geliştirdi.
Aradaki fark, yavaş ve zarif bir hareketle gerçekleştirilen büyük, kapsamlı hareketler yoluyla esnekliği geliştirmeye daha fazla odaklanmasıdır. Chen'in hızlı hızlı hareketlerini kullanmadığından, her yaş ve fitness seviyesi için daha erişilebilir ve ideal olarak kabul edilir, bu yüzden bu kadar popüler olmuştur.
Tai Chi stillerinden üçüncüsü olan Wu/Hao, Wu Yuxiang tarafından kuruldu. Stil, Wu'nun öğrencisi Hao Weizhen tarafından dünya çapında genişletildi ve paylaşıldı . Bu nedenle bugün her iki ismi de taşıyor. Wu/Hao, büyük ölçüde oldukça detaylı olduğu ve daha ileri bir beceri seviyesi gerektirdiği için stiller arasında en az popüleri olarak kabul edilir. Bu form, "Qi'nin hareketini kontrol etmeye" güçlü bir vurgu yapar. Yumuşak ve sert hareketlerin mükemmel uyumunu arar.
Tai Chi'nin dünyada Jang stilden sonra gelen en popüler ikinci stil olan Wu, Yang altında eğitilmiş Wu Ch'uan-yu tarafından geliştirildi. Bu Tai Chi stilini diğerlerinden ayıran şey, ayakta durmak yerine öne ve arkaya eğilerek vücudu uzatmaya odaklanmasıdır. Bu anlamda, dengeyi geliştirmeye çok odaklanır.
Tai Chi'nin Sun stili, aynı zamanda Çin dövüş sanatlarının çeşitli formlarında uzman olan Konfüçyüsçü ve Taocu bir bilgin olan Sun Lutang tarafından geliştirilmiştir.
Bu stil, yumuşak ve ipek sarmal el hareketleriyle eşleştirilmiş diğerlerine kıyasla daha fazla ayağa odaklanır. İzlenirken koreografisi yapılmış güzel bir dansa benzer.
Zhao Bao Stili, farklı yüksekliklerde uygulanan büyük (108 hareket) ve küçük (75 hareket) çerçeveden oluşan daha az bilinen bir Tai Chi şeklidir. Chen Tai Chi'nin bir dalıdır ve adını uygulandığı köyün adından alır.
Cheng Man Ch'ing stili 1960'larda batıya getirildi ve Tayvan, Amerika, Avrupa ve Arjantin gibi Güney Amerika'nın bazı bölgelerinde popüler oldu.
Cheng Man Ch'ing tıp, hat sanatı, resim ve şiir okudu ve 1932'de Pekin'de Yang Stili öğrendi, askeri akademide Tai Chi öğretti ve Yang 108 formundan 37 hamleli kısa ve daha basit bir form yarattı. Komünistlerin yönetimi ele geçirmesinden sonra Çin'den Tayvan'a kaçtı ve 1964'te Amerika Birleşik Devletleri'ne taşındı. Kendisini büyük bir öğretmen olarak kabul ettirdi ve birçok seçkin öğrenci yetiştirdi.
Wudang stili, Wudang Dağları'ndaki Taocu Manastırlardan kaynaklanmaktadır. Soyunu Tai Chi Zhang Sanfeng'in orijinal kurucusuna kadar izler. Felsefeyle en yakından bağlantılı olan stildir ve aynı zamanda uygulayıcıların da tipik olarak Kung Fu uygulaması açısından benzersizdir.